Jose Mourinho przedstawił się Europie. Siedemnaście lat temu wygrał Puchar UEFA

Czytaj też: Podłamany Lewandowski i telefon od prezydenta. Tak Lech Poznań pokonał Austrię

Finał z 21 maja 2003 roku elektryzował na długo przed tym, nim zawodnicy pojawili się na boisku. Do Sewilli, gdzie rozgrywano mecz, wybrało się bowiem aż osiemdziesiąt tysięcy kibiców Celticu. Była to największa w historii grupa fanów danego klubu, która przyjechała na jeden mecz.

Swoją grupę wsparcia miało oczywiście także FC Porto, lecz – mimo mniejszego dystansu do pokonania – ta nie była tak liczna. Obie drużyny mogły liczyć więc na solidny doping, za to postronni kibice spodziewali się zaciekłego starcia. Wszak żadna z portugalskich czy szkockich drużyn nie wygrała wcześniej Pucharu UEFA. Każda z ekip mogła być więc tą pierwszą.

Tym bardziej, że każda z nich w pełni zasłużyła na występ w finale. Porto marsz do Sewilli rozpoczęło od łatwego zwycięstwa z Polonią Warszawa (6:2 w dwumeczu). Później okazywało się lepsze od Austrii Wiedeń, Lens, Denizlisporu, Panathinaikosu i Lazio.

Celtic, zgodnie ze swoją nazwą, również zaczął z wysokiego c. W pierwszej rundzie wysoko pokonał litewską Suduwę (10:1 w dwumeczu), a w kolejnych etapach wygrywał już z wyżej notowanymi rywalami. Pokonał Blackburn, Celtę Vigo, VfB Stuttgart, Liverpool i Boavistę. Po półfinałowym zwycięstwie z pierwszym z klubów z Porto, chciał to samo powtórzyć w finale.

Wciąż jednak zaangażowany był w grę o triumf na krajowym podwórku. Zacięta rywalizacja z Rangers FC zmuszała podopiecznych Martina O'Neilla do walki na dwóch frontach. Przed finałem podobnych rozterek nie mieli za to gracze Porto. Ci wygrali już ligę i mogli skupić się wyłącznie na Pucharze UEFA.

Estadio La Cartuja

Jose Mourinho, po raz pierwszy uczestniczący w finale europejskich rozgrywek, postawił na sprawdzony skład. Vitor Baia, Ricardo Carvalho, Costinha, Deco czy Derlei mieli stoczyć bój z mocnym wówczas Celtikiem.

W barwach drużyny z Glasgow od pierwszej minuty wybiegli bowiem Paul Lambert, Neil Lennon, Stilijan Petrow, Chris Sutton, czy – w końcu – Henrik Larsson. To właśnie Szwed był największym zagrożeniem dla Portugalczyków.

Ich przewagą była za to pogoda. Mecz w Sewilli rozgrywano w ogromnym upale, faworyzującym przyzwyczajonych do takiej temperatury graczy Porto. Wolniejsze tempo również było ich sprzymierzeńcem.

To właśnie zawodnicy Mourinho jako pierwsi wyszli na prowadzenie. Zajęło im to jednak całą pierwszą połowę. Kapitalnie dysponowany tego dnia Deco dograł do Dimitrija Aleniczewa. Robert Douglas, broniący bramki Celticu, zdołał odbić jego strzał, ale nie zatrzymał dobitki Derleia.

Tuż po przerwie do pracy zabrali się jednak Szkoci. A konkretnie ich największy gwiazdor. Larsson znakomicie odnalazł się w polu karnym i skutecznie wykończył dośrodkowanie z prawego skrzydła. Strzałem głową przelobował Baię, zdobywając dziesiątą bramkę w rozgrywkach, a dwusetną dla Celticu.

Niespełna dziesięć minut później na prowadzeniu było znów Porto. Genialną asystę Deco na gola zamienił Aleniczew. Larsson nie pozostawał jednak dłużny, chwilę po trafieniu Rosjanina wyrównał na 2:2. Takim też rezultatem zakończył się podstawowy czas gry.



O zwycięstwie zadecydować miała dogrywka. Ta, po raz pierwszy w historii, miała być rozgrywana na zasadzie "srebrnego gola". Oznaczało to, że zespół, który prowadziłby po pierwszej części dodatkowego czasu, automatycznie wygrywałby spotkanie.

Nowo wdrożona reguła nie została jednak wykorzystana w starciu Porto z Celtikiem. Bramka rozstrzygająca mecz padła bowiem w drugiej połowie dogrywki. Grający w przewadze – od 96 minuty i czerwonej kartki Bobo Balde – Portugalczycy wykorzystali ten atut. Na pięć minut przed końcem meczu Derlei po raz kolejny wykorzystał błąd obrońców.

Trafił na 3:2, zapewniając pierwszy Puchar UEFA w historii FC Porto. Zwycięstwem z Celtikiem Mourinho zapoczątkował swoją erę. Rozpoczął też przemianę z byłego tłumacza Bobby'ego Robsona w "The Special One". Zdobył przecież sławę na Starym Kontynencie, kreując nowego europejskiego potentata. Rok i pięć dni później ten sam zespół sięgnął bowiem po triumf w Lidze Mistrzów.

Przegrany Celtic w sezonie 2002/03 zadowolić musiał się nagrodą pocieszenia – tytułem Fair Play przyznanym jego kibicom za wyprawę do Sewilli. W lidze okazał się bowiem słabszy od Rangersów.